gewetensvraag

Ze werd bij mij geplaatst toen ik al twee, wat oudere jongens in huis had.
De oudste stoer, sterk en hanig, klein hartjestype , de jongste lief en aanhankelijk, met weinig zelfvertrouwen.
Het was wel aanpassen voor haar, ze was weinig gewend. Jongens vond ze maar eng, daar had ze het niet zo op begrepen.
Maar zij op haar wel, dat was heel natuurlijk. En bij de oudste was het wel heel duidelijk... Zij Zou de Zijne Zijn!
Het duurde echter niet lang of zij had deze zwakke plek ontdekt. En liep ze te paraderen, koketteren, wat een natuurtalentje. Het leven was spannend, ze vond het heerlijk het middelpunt van de belangstelling te zijn. Maar toen moest de oudste weg, daarmee de jongere broer ruimte biedend. Van stille aanbidder ging hij langzaam over naar eh, fluisteren zeg maar en showde voorzichtig zijn affecties. Hij beging daarbij wat onschuldige ongewenste intimiteiten, vond zij en tikte hem steeds venijnig op zijn plaats. Gekwetst droop hij dan af maar ging dan later onverstoorbaar door met dezelfde veroveringstechnieken. Onverstoorbaar ook gaf hij haar haar koninklijke ruimte . At pas als zij begon, keek of ze niets tekort kwam, keek altijd als eerste of zij er was, hield haar altijd in de gaten, stond zijn plaats af en beschermde haar buiten ... Om onpasselijk van te worden als het niet zo aandoenlijk was.
Tot hij ook weg moest. Ze begreep het wel. Het missen van het begin ging over in een doffe tja, zijnstoestand. Ze was er wel, maar in je eentje lol beleven, neuh, dat was het niet zo.
En toch waren daar van die momenten waarop er ineens weer interesse te zien was, snorharen verlangend strak naar voren getrokken, zelfs even explosies van levenslust, zodat het temperament haar met gouden straaltjes haar ogen uit spatte.

Wat denk jij... Ik ben al oud. Zal ik haar toch een kitten, kater of bezadigde poes nog geven? Ikzelf heb reuze zin :-) maar...